دانش بدون عمل مساوی با صفر
چرا می گوئیم دانش بدون عمل مساوی با صفر؟ به این دلیل که آنچه در زندگی ما نتیجه حاصل می آورد عمل کرد ما هست، یعنی هر چقدر ما چیز زیادی بدانیم یا دانش زیادی داشته باشیم، تا زمانی که اقدام نکنیم و آن دانش یا دانسته را به عمل تبدیل نکنیم کمترین اتفاقی در زندگی ما نمی افتد و نتیجه ای برای ما ندارد.
نتیجه ها همیشه بعد از عمل می آیند، حال چه ما دانسته دست به عمل بزنیم چه نادانسته، چه آگاهانه و چه ناآگاهانه، عمل کردن به هر فرمولی یک نتیجه ای بدست می آورد چه شخص در مورد آن فرمول چیزی را خوانده باشد و بداند و چه نخوانده باشد و نداند.
با حلوا حلوا دهان شیرین نمی شود
از قدیم گفته اند با حلوا حلوا دهان شیرین نمی شود مضمون این ضرب المثل هم همین می شود که اگر ما تمام آنچه بعنوان مواد برای بدست آوردن حلوا را بدانیم و تمام مراحل تولید را هم بدانیم و تمام ظروف و لوازم تهیه آن را هم داشته باشیم و اجاق برای پخت آن هم مهیا باشد
ولی ما وارد عمل نشویم و از آن مواد و از آن ابزار و لوازم و از آن موقعیت در عمل برای بدست آوردن حلوا استفاده نکنیم هرگز ما نه حلوا بدست می آوریم و نه دهان مان با طعم حلوا شیرین می شود.
آنچه در نهایتِ همه ی دانش ها منجر به نتیجه می شود عمل کردن به آن دانستن هاست.
تعداد بسیار زیادی از افراد بدلیل درک نکردن همین موضوع ساده سالهای سال وقت با ارزش خود را صرف خواندن، مطالعه کردن و جمع آوری کلی اطلاعات در حوزه های مختلف می کنند.
آنچه در مورد ده ها رشته مختلف باید یاد بگیرند را می آموزند، ده ها مدرک در رشته های مختلف از دانشگاه تا مدارک بازار آزاد را می گیرند ولی می بینیم همچنان جایگاه زندگی امروزشان با جایگاه زمانی که هیچ کدام از این کارها را انجام نداده بودند و هیچ کدام از این اطلاعات و مدارک را نداشتند هیچ تفاوتی نکرده است.
آن هم به این دلیل است که آنها متوجه این موضوع نشده اند که انبار کردن آنهمه اطلاعات در مغزشان بدون عمل کردن بمانند انبار کردن هزاران کتاب در محیطی که در دسترس کسی نمی باشد هست. یعنی عملا فایده ای را برای کسی به همراه ندارد.
عمل نشانه ایمان
“الذین امنو و عملو الصالحات” آنانی که ایمان آوردند و عمل کردن یا عمل صالح انجام دادند. هرگز در قرآن شما جایی را پیدا نخواهید کرد که فقط نوشته شده باشد” الذین امنو “ این یک پیام الهی است که هر کسی که می خواهد ایمانش را به پروردگارش نشان دهد باید بعد از ایمان آوردن وارد عمل شود تا ایمانش تایید شود و با عمل کردن است که ایمان ما نزد خداوند مهر می شود. تنها نشانه ایمان عمل است!
کسی که عملی را انجام ندهد و وارد عمل نشود کارنامه اش از طرف خداوند بعنوان فرد با ایمان امضاء نخواهد شد. حتی بسیاری از مفسیرین قرآن هم کمتر به این موضوع توجه کرده اند.
عمل به دانسته ها
به اعتقاد ما انسان نیازمند دانستن تمام اطلاعات دنیا نیست، چه بسا که حتی کمترین امکانی هم برای آن وجود ندارد. اما اگر فردی مقدار کمی از چیزی را که باید یاد بگیرد را یاد بگیرد و به همان مقدار کمی که یاد گرفته است عمل کند به همان نسبتِ کم، تاثیری کم را در نتایج زندگی اش مشاهده خواهد کرد.
حال هرچه بیشتر دانست و بیشتر عمل کرد در کارش خُبره تر و حرفه ای تر می شود و تا هر کجا که این پیوند بین دانستن و عمل کردن را حفظ کند، از یک طرف بیاموزد و از طرف دیگر به آن آموزش عمل کند هر روز قوی و قوی تر یا متخصص تر خواهد شد.
اما اگر کسی اطلاعاتی هزاران بار بیشتر از آن فرد را داشته باشد ولی دانشش عملی را در پی نداشته باشد در واقع تفاوتی با فردی که آن اطلاعات را ندارد نمی کند.
یعنی آنچه تفاوت بین نتایج انسان ها را ایجاد می کند فقط در عمل کردن آن ها است. و کسی که همیشه و بطور پیوسته در حال عمل کردن به آنچه میداند باید انجام دهد باشد قطعا فرد موفقی خواهد بود. حال آنکه آگر کسی سالهای سال از عمرش را صرف جمع آوری اطلاعات کرده باشد ولی در عمل کمترین استفاده ای از آن اطلاعات نکند یعنی عملی را در پی نداشته باشد نتایج زندگی اش یا نتایج آن دانسته هایش در زندگی برابر است با صفر!
برای این آیتم یک نظر بنویسید
برای ثبت دیدگاه، باید وارد شده باشید.