رسالت و طرح الهی 

رسالت و طرح الهی ما از کجا و چگونه شروع می شود؟ امروز که این مطلب را می نویسم در آستانه 54 سالگی هستم. اگر در کل دوران زندگی ام تنها یک نکته را خوب درک کرده باشم، آن یک نکته است که: آرامش آن جایی است که شما رسالت و طرح الهی ات را می یابی و در جای درستِ خودت یا در مسیر درستِ خودت قرار می گیری.

هر چقدر ما از مسیر رسالت مان فاصله داشته باشیم به همان مقدار نا آرامیم، حتی اگر صاحب تمام جهان باشیم، حتی اگر معروف ترین و مشهورتریت و قدرتمندترین فرد دنیا باشیم، روی آرامش را نخواهیم دید، مگر اینکه به این درک برسیم که در مسیر رسالت یا طرح الهی مان هستیم.

رسالت آنجایی است که آرام می گیری و دست از تقلاهای بیخودی بر می داری، دست از شتاب کردن و بدو بدو بر می داری، دست از پیگیری های بی مورد بر می داری، دست از اهمیت دادن به چیزهای فانی و بی اهمیت بر می داری. دست از خوشی های آنی و زودگذر بر می داری، آن جا همان جایی است که گمشده همه ی ما توی این دنیاست و به دنبالش هستیم و اگر نیستیم باید سعی کنیم باشیم، چون بدون آن از آرامش خبری نیست.

اگر پانزده سال پیش خدا شخصا روبروی من قرار می گرفت و به من می گفت تو در آینده این کاره خواهی شد و به این مسیر هدایت می شوی هرگز نمی توانستم حرفش را باور کنم، به این دلیل که فاصله آن روز من، با چیزی که خدا می گفت و هم اکنون در آن هستم فاصله ای کهکشانی داشت.

از زمان نوجوانی تا ده سال پیش، من همیشه به انواع شغل های فروشنگی و خدمات رسانی های مختلف در روستا و شهرمان مشغول بوده ام. از عطاری و بنزین فروشی و آپاراتی در روستا گرفته تا لوازم موتور سیکلت، دوچرخه فروشی، پوشاک فروشی، لوازم التحریر، خدمات عکاسی، خدمات مهرسازی، اسباب بازی فروشی، خدمات اینترنتی، آجیل فروشی، تولید و بسته بندی آجیل و پسته و… تا این که به یکباره اتفاقی افتاد غیرقابل باور!!!

سال 1391 برای تجربه های جدید به تهران رفتم، بعد از عبور از چالش ها و مسیرهای متعددی که در دوره راه رسیدن به رویاها مفصل آن را شرح داده ام، در سال 1393 مجدد به شهرمان برگشتم.

در سال 1395 زمانی که در حال تجربه فروشندگی لوازم التحریر در روستا بودم احساس کردم دوست دارم سخنران شوم، احساس کردم چیزهایی را در تجربه های زندگی ام یاد گرفته ام که می تواند به هر فردی که قرار است از این مسیر عبور کند، کمک شایانی بکند.

به همین بهانه، وارد دوره هایی تحت عنوان دوره استادی یا همان فن بیان شدم. روزی که به آنجا رفتم قصدم این نبود که به اینجایی که الان هستم برسم، بلکه تمام هدف من این بود که اعتمادبنفسم در جمع را افزایش دهم تا بتوانم راحت تر صحبت کنم، همین …

در آنجایی که دوره می دیدیم، از ما خواسته شد یک حوزه سخنرانی در آینده برای خودمان انتخاب کنیم. من بعد از کمی گیج و واجی که چه حوزه ای انتخاب کنم، حوزه قانون جذب را انتخاب کردم، بدون کمترین دانشی در مورد آن!

اما همین که من این موضوع را انتخاب کردم انگاری در عمل انجام شده قرار گرفتم و حالا می بایست شروع به مطالعه در این حوزه انتخابی می کردم و همین بهانه ای شد که من به این جایی هدایت بشوم که اکنون هستم. یک کم فیلم را به عقب تر بر می گردانم و از قبل تر آن برای تان می گویم.

من در یک دوره ای در سال 1380 ورشکست شدم، تمام دارائی هایم را از دست دادم، به اضافه سلامتی جسم، روح و روانم را! جایی که ته ته ناامیدی و تاریکی است. همان جایی که احساس می کنی تمام درهای دنیا به روی تو بسته شده است و راهی به جز خودکشی و راحت کردن خودت نداری!

وقتی به این مرحله از زندگی رسیده بودم، انگاری به جای نیازم رسیده بودم، همان جایی که با تمام وجودت خواسته و نیازت را فریاد میزنی. اینجا بود که دو راه بیشتر نداشتم یا باید خودکشی می کردم و یا دوباره بلند می شدم و با همه شرایط سخت به مسیرم ادامه می دادم.

لطف خدا شامل حالم شد و گزینه دوم را انتخاب کردم و تسلیم نشدم، از همان جایی که بودم با همان شرایطی که داشتم سرم را بالا گرفتم و شروع کردم، بارها وسوسه های تسلیم شدن سراغم آمد، اما باز هم ادامه دادم، تا اینکه چند سال بعد تمام آنچه از دست داده بودم را صدها بار بهتر از آن را دوباره به دست آوردم.

بعد از گذشت یک دوره چند ساله ی سخت، اکنون انگاری تمام درهای عالم به روی من باز شده بودند و از در و دیوار برایم فرصت و پول و موقعیت برای لذت بردن می بارید، جوری که باور کردنش برایم سخت بود و همیشه در خلوت، پیش خودم می گفتم، منو این همه خوشبختی …!!! اما اینجا هم پایان ماجرا نبود و تازه بخش کوچکی از آن خورشید بی نهایت طلوع کرده بود!

زمانی که من در حال این تجربه های به ظاهر ناب و دست اول بودم، از نظر دیگران بسیار فرد خوشبخت و خوشگذرانی بودم، در ظاهر امر خودم هم همین حس را نسبت به خودم داشتم. اما کسی چه می داند که در عمق وجود من چه خبر بود. همان جایی که برای همیشه عمر تا آن روز دفن شده بود و به شکلی نامحسوس فریاد رهایی سر می داد و نیاز به شکوفا شدن داشت، اما کو فهم و درکی که آن را بفهمد!

اگر بگویم یک کلمه از حرف هایی که اکنون در حال نوشتن آن هستم را در آن روزها درک نمی کردم حرفم را باور کنید. من هیچ چیزی به جز همین ظاهر امر و آنچه با چشمم می دیدم را نه می شناختم، نه شنیده بودم و نه باور داشتم.

از کجا باید می دانستم در وجود و درون ما انسان ها چیزی وجود دارد که نیاز به توجه دارد، که دوست دارد شکوفا شود، که دوست دارد برقصد، که دوست دارد بخندد، دوست دارد سالم زندگی کند، شاد باشد، ثروتمند باشد، هر جا دلش می خواهد باشد، علاقمندی هایش را زندگی کند و … هیچ هیچ هیچ …

من هیچ نمی دانستم که درون انسان است که دنیای بیرون را پدید می آورد و می سازد، هیچ نمی دانستم چیزی مهم تر و با اهمیت تر از آنچه ما می بینیم و مشاهده می کنیم وجود دارد که لذت واقعی و عمیق در آنجاست، شادی واقعی و عمیق در آنجاست، سلامتی و ثروت واقعی در آنجاست، چیزی که دیدنی نیست، چیزی که نشان دادنی نیست، فقط یک تجربه است، آن هم تجربه ای شخصی و منحصر به فرد!

از کجا من می فهمیدم و می دانستم که انسان دارای قدرت های ماورایی درونی است که می تواند در دنیای بیرون انقلابی به پا کند که در تصور هیچ کس، حتی خودش هم نمی گنجد! من هنوز در دوره ای از زندگی بودم که کور و گنگ و بسیار نادان بودم، اما با توهی پر از ادعای دانستن که علامه دهر هم در حد آن نرسیده بود.

تا اینجای کار، در ظاهر من بسیار فرد موفق، خوشبخت، پولدار، اهل لذت بردن و … بودم، اما همیشه این جمله را زیاد تکرار می کردم (چرا من احساس خوبی ندارم)! یعنی چیزی درون من ناراحت و ناراضی بود که فقط خودم بصورت گنگ، مبهم و خیلی ضعیف می فهمیدمش!

همیشه می گفتم چرا این خندهای من عمیق نیستند، چرا این لذت های من پایدار و دائمی نیستند، چرا اگر یک روز خوشی می کنم چند روز یاید بابتش زجر و درد بکشم، چرا با وجود داشتن همه چیز باز راضی نیستم، چرا احساس پوچی می کنم و چرا و چرا وچراهایی که هیچ پاسخی برای شان نبود. آیا شما هم فکر می کنید هیچ پاسخی برای شان نبود؟

البته که بود! برای تک تک چراهای من پاسخ بود، ولی انگاری هنوز زمان دریافت پاسخ ها نرسیده بود. من آمادگی شنیدن آن پاسخ ها را نداشتم و جهان دست نگه داشته بود تا من در همین چالش ها و شکست ها و خوشی های زودگذر و سطحی اینقدر بالا پایین بشوم تا به آن پختگی و آمادگی پذیرفتن سوپرایزهای خداوند برسم.

اکنون نیمه دوم سال 1395 هستیم و در ادامه همان دوره های آموزشی من هر دو هفته یک بار برای آموزش دیدن از شهرمان به تهران می روم، تا این که یک روز یک رویداد یا تجربه یا نشانه یا هر چه شما اسمش را بگذارید برای سه مرتبه در سه هفته متوالی برای من تکرار شد. انگار پدیده ای جدید در حال وقوع بود که سعی داشت به من بفهماند من دیگر به آن کلاس ها ادامه ندهم، بدون هیچ دلیلی!.

به لطف خدا در دفعه سوم من متوجه این نشانه شدم و از همان جا مسیری که در ظاهر بسیار مطلوب و فوق العاده بود را با همه ی علاقه ای که به آن داشتم و کلی هم برای آن هزینه کرده بودم را بدون دلیل و منطق رها کردم، یعنی از چیزی گذشتم که واقعا گذشتن از آن سخت بود. آیا من با این تصمیم چیزی را از دست داده بودم و بازنده بودم؟

حال که من این اقدام سخت را انجام دادم، هر چند در ظاهر نه پسند خودم بود و نه پسند دیگران، ولی به راستی که خداوند آن را پسندید و بسیار هم آن را دوست داشت، چون بعد از آن بود که بخش عظیمی از قدرت های پنهان من یا بخش عظیمی از همان خورشید درون که در آرزوی شکوفا شدن بود، نمایان شد.

برای اولین بار زندگی ام در آن روزها الهامی آشکار دریافت کردم که باید به یک فرد سرطانی ای که 6 سال از عمر بیماری اش می گذشت کمک می کردم، فردی که از همه جا رد شده بود و در یک قدمی مرگ بود. باز هم تصمیمی غیرعقلانی و سخت باید می گرفتم، تصمیمی که از همه جا رد بود و غیر قابل پذیرش همگان!

من تصمیمم را گرفتم، به دیدار آن فرد بیمار رفتم و از آنجا بود که اعجاز خداوند از طریق من، یکی پس از دیگری آشکار شد. من متوجه قدرت های شفادهنده درونی در خودم شدم که هیچ وقت در گذشته چیزی در مورد آن نشنیده بودم.

همان زمان بود که من آرام آرام وارد دنیایی جدید و ناشناخته شدم، دنیایی که همه چیز آن با دنیای قبلم فرق می کرد، دنیایی که از درون نشات می گیرد و همه ی بازتاب آن در دنیای بیرون آشکار می شود. دنیایی فرای تصور انسان، دنیایی که سرچشمه همه چیز از درون است، علمی که به آن می رسی علمی است که از درون خودت می جوشد، بدون آن که آن را در جایی خوانده باشی. و هیچ ربطی به آموخته های بیرونت ندارد.

دنیایی که وقتی به آن وارد می شوی، نَفَسَت، صدایت، کلامت، حضورت، عکست، اسمت و حتی یادت می تواند عامل شفای دیگران شود و بر روی هر بیماری تاثیر بگذارد، حتی دردهایی که دیگران آن را الاعلاج و محکوم به مرگ می دانند. پدیده ای که باورش برای یک فرد با درک آن روزهای من بسیار سخت و دور از ذهن بود.

وقتی این تجربه ها مرتبا تکرار شد و چند سالی از آن روزها گذشت کم کم متوجه شدم، دلیل بوجود آمدن و آشکار شدن همه ی این قدرت های الهی، عبور از همه ی آن موانع و سختی هایی بود که هر کسی حاضر به انجام شان نبود، تجربه هایی که تا آخرین نفس هایت باید امیدوار باشی و دست از کار نکشی.

دلیل شکوفا شدن این قدرتِ بی نهایت در درون هر فردی، گرفتن تصمیم های سختی است که هیچ کسی با آن موافق نیست و آن را تائید نمی کند. دلیلش پذیرفتن و کنار آمدن با همه ی آن چیزی است که در مسیرت رخ می دهد که بعضا تو را تا حد خودکشی می برد.

 این قدرت بی حد و مرز بدون استثناء در هر فردی که در این دنیا زندگی می کند وجود دارد. برنده کسی است که در آن نقطه عطف، در آن تاریک ترین روزها، به جای تسلیم شدن و خودکشی کردن، زندگی را انتخاب می کند و یک بار دیگر دستش را بر روی زانوهای خسته اش می گذارد و از جایش بلند می شود.

اینجا همان جایی است که همه ی نیروها و قدرت های درونی او فعال می شوند و تمام نیروهای غیبیِ عالم به کمک فرد می آیند تا او را به بهترین مسیرهای ممکن هدایت کنند. تا برای جبران خستگی هایش به او چیزی انعام بدهند خاص و ویژه. چون او نمره قبولی بالایی را گرفته است، دنیا هم برایش پاداشی در نظر می گیرد که تمام آن خستگی ها و واماندگی ها را از تنش بیرون کند.

و مردود کسی است که دنیا او را در همان شرایط سخت که فقط یک آزمون الهی است قرار می دهد، اما او می ترسد، اما او جا می زند، اما او از گرفتن تصمیم های سخت هراس و وحشت دارد. او به همه چیز شک می کند  و ادامه نمی دهد، در نتیجه بازی را می بازد و به جای عبور از مانع و حل مسئله، تسلیم می شود.

اکنون من صاحب گنجی شده بودم که مخصوص خودم بود و این بود پاداش آن بالا و پائینی ها، صبوری ها و اقدامات و تصمیم های سختی که در زمان خودشان تمام توان و انرژی من را گرفته بودند. این گنج در دسترس همه ی شماهایی که این مطلب را می خوانید قرار دارد و در انتظار شکوفا شدن است.

اگر همیشه در زندگی تان به چالش های سخت کشیده شده اید، اگر ناسازا و حرف و حدیث هایی را پشت سر گذاشتید، اگر از همه جا ترد و رانده شده اید، اگر از مراحل سختی چون طلاق و شکست عاطفی عبور کرده اید، اگر تمام دارائی تان را از دست داده اید، اگر در حال تجربه بیماری هایی خاص هستید یا از آن عبور کرده اید، اگر تجربه های دردناکی مثل اعتیاد داشته اید، اگر بدون دلیل و بی گناه به زندان افتاده اید، اگر عزیز یا عزیزانی را از دست داده اید که غم آن ها شما را بسیار رنجانده است و هزاران تجربه تلخ مختلف اما دردناک دیگر، تعجب نکنید که می خواهم به شما تبریک بگویم. 

چون راهی که رفته اید و تجربه هایی که داشته اید بین شما و کسانی که این راه ها را نرفته اند و حتی امتحان شان هم نکرده اند فاصله زیادی قرار داده است. و این تجربه های به ظاهر تلخ در حال هدایت شما به مسیر الهی یا رسالت تان است و اگر هنوز به آن رسالت نرسیده اید، باید بگویم فاصله زیادی هم با آن ندارید.

آنچه از کودکی تا به هم اکنون بر من و شما گذشته است، از رفتارهای نادرست اطرافیان، خانواده، مردم بیگانه، شکست ها، جدایی ها، بیماری ها، از دست دادن ها، بی اعتمادی ها، مسخره شدن ها و همه و همه نیاز امروز و آینده من و شما بوده اند.

بدون این تجربه های سخت چطور من می توانستم آدمی قوی تر باشم، شجاع تر باشم، تواناتر باشم، با ایمان تر باشم و … چطور من می توانستم مسائل بزرگ امروز زندگی ام را حل کنم، اگر هنوز در حل کوچک ترین مسائل زندگی ام درمانده بودم؟ اگر من یا شما آن تجربه ها را نداشتیم هرگز اندازه مان از درجه5 یا 10 به درجه 70 یا 80 یا 100 نمی رسید، این یک راهی است که بدون استثناء باید از آن عبور کنیم.

در اینجا و در این سایت می توانید از آموزش ها و تجربه های من استفاده کنید و به درکی از عالم هستی برسید که همه چیز را بپذیرید، که هیچ چیز را بد و نادرست ندانید، که وارد هیچ مشاجره و جنگی با هیچ کسی نشوید. می توانید عاشق خودتان، زندگی تان و دنیای اطراف تان شوید. و راه این عشق از همان پیچ و خم هایی می گذرد که بخشی از آن را پیموده اید و بخش دیگر آن را نیز به سلامتی خواهید پیمود. این است راه هدایت شده گان …

 در دوره های آموزشی ما به این آگاهی می رسید که اگر در سن هفت سالگی تان مرتکب خطایی شده اید آن خطا برای سن 50 یا 60 یا 70 سالگی تان نیاز بوده است، اگر در 9  سالگی شما از دست کسی کتک خورده اید شاید برای آخرین روز عمرتان نیاز بوده است. اگر در بیست یا سی سالگی خیانتی شامل حال تان شده است نیازی بوده است برای 75 سالگی تان.

وقتی به این درک برسید که هر چه بر شما گذشته که خودتان را سزاوار آن نمی دانید یا باری اضافه بر زندگی تان می دانید، برای رساندن و هموار کردن راه رسالت تان است، دیگر برای کسی بد نمی خواهید، دیگر وجود کسی را در زندگی تان اضافه و مزاحم نمی دانید، دیگر اتفاقات را معنای بد نمی دهید و همه چیز را با هر چه که هست می پذیرید.

شما به این درک می رسید که اگر چیزی را نادرست می دانید واقعیت ندارد، بلکه این اشتباه یا خطای دید شماست که آن را نادرست یا ظلم یا بد می داند. چنانچه به آگاهی آن دست پیدا کنید و اندازه شما به آن اندازه نیاز برسد، متوجه می شوید که هر چه اتفاق می افتد چیزی به جز نیکی و خیر برای ما به همراه ندارد.

بخش زیادی از اتفاقات زندگی ما نتایج شان یا دلیل رخ دادن شان در بیست یا سی سال بعد مشخص می شود که ما اکنون از آن آینده بی اطلاعیم و به آن دسترسی نداریم به همین سبب درد می کشیم، چون فکر می کنیم به ما ظلم شده است. 

زمانی که به تک تک این آگاهی ها برسید، آنجاست که با خودتان در صلح قرار می گیرید. وقتی با خودتان در صلح قرار بگیرید با عالم و آدم در صلح قرار می گیرید، همه چیز و همه شرایط را می پذیرید و دست از شکایت و ناله کردن بر می دارید و به جای آن دائما از این همه نظم و هوش بی نهایت طبیعت قدردانی می کنید. آنجا همان جاییست که در انتظار شماست وقتی از درون بزرگ بشوید …  

شاد باشید و عاشق